Zdrowy wstyd działa jak czerwone światło, ostrzega przed nadmiernym odsłonięciem, wystawieniem delikatnych części na zranienie. Wstyd stoi na straży naszej godności. Odpowiednia doza podatności na jego odczuwanie świadczy o naszej dojrzałości, poczuciu odpowiedzialności, granic, intymności.

Wstyd to przekonanie, że nie jestem wystarczająco dobry, piękny i mądry, by inni ludzie chcieli mieć ze mną relację. Wywołuje go świadomość własnych braków, połączona z lękiem przed oceną. Wstyd jest uczuciem intensywnym i przykrym, sprawia że chcemy się schować, wycofać, zniknąć.

Kiedy wstyd dominuje, całe nasze JA odczuwamy jako na wskroś złe. Zadajemy sobie pytanie „jak JA mogłem to zrobić?” Jego korzenie sięgają dawnych relacji z ważnymi osobami, które zachowywały się wobec nas pogardliwie i krytycznie, np. obrażały się nie dając możliwości zadośćuczynienia. Chroniczny wstyd potrafi być chorobą duszy, niekończącą się wewnętrzną męką. Upokorzony człowiek czuje się pokonany i pozbawiony wartości. W swoich oczach staje się niegodny miłości.

Jeśli czujesz, że tracisz dużo energii na ciągłe ukrywanie swoich niedoskonałości, obawiasz się zdemaskowania i odsłonięcia własnych wad, w nieskończoność coś udoskonalasz lub nie kończysz podjętych zadań, możesz potrzebować pomocy w zaakceptowaniu siebie.